Deventer Bruggenbouwers: 50 plus ambtenaren spelen we vrij

Mijn verkiezingscampagne is nu echt begonnen. Gisteren had ik het eerste debat met Jos Pierey op een druk bezochte bijeenkomst van onze afdeling. Leden hebben denk ik goed kunnen zien waar de verschillen zitten. Qua opvattingen zitten we niet zo ver uit elkaar. We zijn wel twee heel verschillende karakters. Wat mij onderscheidt is dat ik veel meer de verbinding met de stad wil zoeken. De partij vernieuwen, meer debat, daar denk ik precies hetzelfde over als Jos, maar we moeten echt ook ongebruikelijk durven denken waarin we de kracht van burgers veel meer gaan benutten. De bezuinigingen en de kredietcrisis lossen we niet op door introvert politiek plannen te maken in afstemming met onze gangbare partners in de stad. We moeten keuzen durven maken en andere arrangementen durven te ontwikkelen. Meer Senseo-effect zoals ze dat noemen. (Philips en Douwe Egberts, die het beste van twee werelden bundelden hetgeen leidde tot een koffiezetapparaat dat een groot succes werd). Op zo’n manier kunnen gemeente en burgers elkaar ook op onderdelen veel beter aanvullen. De gemeente is te vaak de bovenliggende partij en dat ontmoedigt de inzet van mensen.

Zo’n debat loopt altijd helemaal anders dan je je voorneemt. Er is een onderwerp waar ik echt verder over in discussie wil met de stad, maar dat ik maar even kon aanstippen. Landelijk praten we heel erg over de pensioenleeftijd. Ik denk zelf dat er niet één antwoord is te vinden, we moeten streven naar flexibele arrangementen. Volgend jaar barst de crisis waarschijnlijk echt los omdat heel veel banen onder druk komen te staan. Jonge starters worden daar van de dupe. Van de ene kant roepen we dat ouderen langer door moeten werken, terwijl jongeren aan de andere kant niet aan de bak komen. Ik denk dat wij als gemeente het voorbeeld moeten geven aan bedrijfsleven en instellingen door heel veel stageplaatsen te creëren voor jonge mensen die niet meteen betaald werk kunnen vinden.

Ik las ergens dat medewerkers van Google 1/5 van hun tijd zelf in mogen vullen met nuttige dingen voor de samenleving. Die ruimte aan het personeel legt Google geen windeieren, omdat mensen met hun passie op nieuwe ideeën komen, die zich ook vertalen in goede producten en diensten. Ik wil met dat model wel eens experimenteren. Laten we de 50 plus ambtenaren van de gemeente eens volgens dat Googlemodel voor 1/5 van hun tijd vrijspelen. Een project met de titel ‘Deventer Bruggenbouwers’. Een reservoir aan kennis en kunde voor de samenleving waarmee we tegelijkertijd ruimte creëren voor jonge mensen die ervaring op kunnen doen.

Ik feliciteer het Enkhuis met hun actie die heeft geleid tot het behoud van hun beheerster. Ik ben blij dat ik betrokken partijen (Gemeente en Raster) verzocht heb om in gesprek te gaan om een oplossing te zoeken. Ik ben ook blij met de raadsmeerderheid die het College de opdracht heeft gegeven de skatebaan in Diepenveen alsnog te realiseren. Wel vind ik dat we van dit proces moeten leren. Dergelijke procedures lopen veel te lang en zeker bij voorzieningen van jongeren zullen we snellere procedures moeten doorlopen.

De VVD en jeugdbeleid

Jonge en actieve skaters hebben niets in Diepenveen te zoeken. In de Stentor van afgelopen zaterdag staat dat de gemeente teleurgesteld afziet van de plannen voor een skatevoorziening. Dat mag een conclusie zijn die VVD wethouder jeugdzaken Marco Swart zich heel hard aan mag trekken. Nota bene binnen zijn eigen partij is steun voor het verzet van Diepenveners die de komst van een skatevoorziening traineren???? Kennelijk zijn wij niet de enige partij waar we wel eens van mening verschillen! Met welke VVD hebben we hier van doen?
Hebben wij het hier over een rondhangplek? Hebben wij het hier over jongeren die zich vernielzuchtig gedragen uit verveling. Nee, we hebben het juist over een groep jonge mensen met een eigen actieve leefstijl en cultuur. Ze drukken dat uit in een individuele sport waar alles draait om behendigheid en creatieve competitie. Dat zou de liberale achterban van de VVD toch aan moeten spreken. Een perfecte wervingsplek voor jong liberaal talent zou je zeggen.
De vraag van ouders èn kinderen, vanuit het beleidsplan “Te gek een eigen plek” èn vanuit de wijkaanpak voor een skate-baan gaf als uitkomst dat de locatie Brinckerinckbaan mogelijk is; zowel wat betreft bestemmingsplan als bereikbaarheid, ruimte en de locatie is al in gebruik als speellocatie; bovendien blijft de geluidsoverlast binnen de norm. Toen vijf jaar geleden de mobiele skate-baan het begaf en zich de noodzaak aandiende van een nieuwe skate-baan werd op basis van inhoudelijke argumenten door het college voor de locatie Brinckerinklaan gekozen.
Het bestemmingsplan geeft de mogelijkheid van een speellocatie aan; dat niet alle jongeren blijven knikkeren maar soms iets anders willen is inherent aan de jeugd. Valt er met deze jeugd dan niet te praten?? Ik denk van wel; zij hebben aangegeven in de wijkaanpakronde (samen met ouders) een skate-baan te zien zitten, de nota “Te gek een eigen plek” ondersteunt dit en de bestemming als speellocatie zou in principe geen belemmering hoeven geven.
Waar is het dan zo ontzettend fout gegaan dat je het gevoel krijgt dat jongeren in Diepenveen niet welkom zijn??
Is het college cq de wethouder(s) niet in staat om op basis van genoemde argumenten tot een goede uitkomst te geraken?? Heeft het samen bespreken van mogelijke overlast en oplossingsrichtingen geleid tot het verjagen van de jongeren uit Diepenveen. Een stad, een dorp, een wijk is voortdurend in ontwikkeling, daar moet een gemeentebestuur op participeren. Heb je eerst de jonge moeders met de kleintjes, deze kleintjes worden pubers enz.enz.
Wij moeten in de gemeente niet met de mond belijden dat wij jeugd serieus nemen om vervolgens alleen maar onze oren naar volwassenen laten hangen die bang zijn voor overlast. Ik stel voor dat de tegenstanders van deze voorziening eerst eens terug gaan in hun gedachten naar het moment dat ze zelf jong waren en ook de behoefte voelden aan een eigen plek (te gek!). Jongeren horen bij onze samenleving, ook in Diepenveen! Het is goed dat burgemeester Heidema het er niet bij wil laten zitten en toch iets wil realiseren. Er wordt al jaren gepraat, of moet ik zeggen getraineerd zonder resultaat. Ik kreeg een tip uit mijn netwerk die ik via dit blog maar rechtstreeks doorgeef aan onze burgemeester. Neem eens contact op met Ridzerd Elzinga beleidsambtenaar jeugd in de gemeente Oldenzaal. Daar speelde een dergelijke situatie. Rekening houdend met de wetmatige oppositie die overal bestaat tegen jongeren – soms denk ik dat mensen hopen dat we ze weg kunnen toveren – besloot de gemeente Oldenzaal eerst het juridische getouwtrek om de plek af te handelen. Dat duurde in Oldenzaal twee jaar. Toen de gemeente dit resoluut geregeld had stond er binnen drie maanden een skatevoorziening na een korte participatieronde met jongeren. Zo’n traject nu in zetten betekent dat wij in Deventer dan al bijna vijf jaar verder zijn. Maar als het niet rechtsom lukt, dan maar linksom. Wat mij betreft gaan we dit regelen. Als de wethouder jeugdbeleid en de wethouder sportzaken van dit college – we willen toch dat jeugd een gezonde leefstijl heeft? - het deze periode niet wensen te regelen, dan komt het wat mij betreft na 3 maart hoog op de agenda van de nieuwe raad en een nieuw College. Jeugd moet de vrijheid hebben om zich te ontplooien. Ook in Diepenveen!

Noodkreet van het dak van het Enkhuis, mensen leven niet in regels

Vorige week dinsdagochtend ontving ik per e-mail een noodkreet afkomstig van de vrijwilligers van het Enkhuis in het Rode Dorp. De boodschap was helder en duidelijk: wij willen niet dat de voorziening in het Rode Dorp nog verder achteruit gaat. Het aangekondigde ontslag van de beheerster die in dienst is bij Raster was de druppel in de welbekende emmer. Al jaren wordt er in het Rode Dorp geknokt; voor het behoud van het Enkhuis, voor betere verzorging van de openbare ruimte, voor een goede speelvoorziening; kortom allemaal zaken die eigenlijk zo normaal zouden moeten zijn. De vrijwilligers van het Rode Dorp, van het Enkhuis dus, voelden zich in de kou gezet nu hun steun en toeverlaat in de persoon van de beheerster het veld moest ruimen. Oorzaak is een regeling uit het Sociaal Plan wat Raster heeft opgesteld om de bezuinigingen waar zij zich voor gesteld ziet op te kunnen vangen. Nou zal die regeling wel kloppen maar mensen leven niet in regels maar in hun buurt met een buurthuis en een beheerster. ’s Ochtends werd ik gebeld met het verzoek om te komen luisteren; en dat doe je natuurlijk. Ik ben er samen met mijn collega Wil van der Ouderaa naar toe gegaan. We zijn hartelijk ontvangen en mochten op het dak koffie drinken met de vrijwilligster die hun zorgen aan ons kenbaar maakten. Terechte zorgen! Op mijn vraag of er al gereageerd was door Raster en/of de gemeente werd geantwoord – nee nog niet. Als je tot een oplossing wilt komen zul je eerst moeten luisteren en met elkaar in gesprek gaan; dus ik heb de directeur van Raster, Gerard Faas, gebeld met het verzoek in gesprek te gaan met de bezetters van het Enkhuis. Deze pakte het signaal op en is direct ’s middags in gesprek gegaan met de bezetters zodat duidelijk gemaakt kon worden wat het probleem was, wat de positie van Raster is en wat de bewoners van het Rode Dorp willen. Mijn verzoek aan de gemeente om te reageren werd in eerste instantie afgedaan met het antwoord: het is een zaak van Raster en het personeelsbeleid van Raster, daar gaan wij niet over. Na mijn herhaalde verzoek dat je toch op z’n minst naar de bewoners toe kunt gaan om te luisteren is er woensdagochtend door Margriet de Jager een bezoek gebracht aan het Enkhuis in het Rode Dorp. Vanaf dat moment heeft er druk overleg plaatsgevonden tussen Raster, de gemeente en andere partijen; ook ik heb een aantal suggesties aangedragen. Vrijdagmiddag kreeg ik een e-mail van de wethouder met het bericht dat deze week een oplossingsrichting wordt aangereikt. Ik ben benieuwd! Één ding is voor mij heel duidelijk; als mensen een noodkreet uitzenden en met je in gesprek willen gaan dan moet je dat doen. Ook de vrijwilligsters in het Enkhuis weten heel goed dat je niet meteen met een oplossing in de achterzak komt. De eerste stappen voor een oplossing vinden meestal plaats door het op gang brengen van een dialoog. Ik hoop dat ik hieraan via mijn bemiddeling heb bijgedragen en wacht vol spanning de verdere berichten af! Hulde aan de vrijwilligsters van het Enkhuis die knokken voor hun wijk, hun Enkhuis en hun beheerster!

de farce van het verantwoordingsdebat; er valt wat te kiezen op 3 maart

Wie denkt dat de PvdA fractie na ons NEE tegen de nieuwbouwplannen van stadskantoor/bibliotheek passief in een hoekje zou gaan zitten vergist zich. Afgelopen vrijdag heeft de PvdA fractie een idee gepresenteerd voor de huisvesting van de ambtenaren en de bibliotheek. Daar hoeven wij, de hei niet voor op.

Wij hebben ook bij de coalitiewisseling om een verantwoordingsdebat gevraagd over hoe het zo ver heeft kunnen komen met een plan, waar al lang geen draagvlak meer voor was in de stad. Dat debat is ons toegezegd door de andere partijen, maar deze hebben een echt debat niet aangedurfd. Het is belangrijk om als politiek verantwoordelijken bij het herhaaldelijk sneuvelen van het college de “verantwoordingsvragen” te stellen om er met elkaar van te leren. Je hebt in de krant kunnen lezen hoe de nieuwe coalitiepartijen en met name de partijen van wethouders Hiemstra en Berkelder die verantwoordelijkheid volledig uit de weg zijn gegaan en er een beschamende vertoning van hebben gemaakt.

Het CDA dat de discussie ooit inging met – 'het mag niet meer kosten dan 56 miljoen' - werd gaandeweg stiller en stiller en verwachtte zelfs geen antwoord meer op de gerechtvaardigde vraag (ook door de PvdA gesteld) over de parkeeroplossingen. Is dat soms de moderne opvatting van Jan Oggel over goed rentmeesterschap? We zullen het nooit weten want het CDA zwijgt.
En dan de VVD. De zelfbenoemde pleitbezorger van ondernemend Nederland, sluit zich af voor kritische afwegingen die iedere ondernemer zou maken.
Groen Links speelde zichzelf overschreeuwend verstoppertje om haar wethouder uit de wind te houden die opzichtig heeft gefaald. Het debat was niet meer dan een goed geregisseerd spelletje, vliegen afvangen en oud fractie-voorzitter pesten en dan nog heel slecht gespeeld.

In een college zitten, betekent verantwoording afleggen door fractie én wethouders. Wat geeft dat voor beeld van onze nieuwe wethouders en burgemeester aan de burgers van Deventer?
Als het moeilijk wordt horen we er even niet bij.

Ik poets zeker de rol van mijn eigen fractie en wethouders niet weg; maar wij hebben altijd met open vizier gediscussieerd met zowel leden, met actiegroepen in de stad en in de fractie over een moeilijk dossier. Zoals dat hoort bij een politieke partij die zichzelf niet opsluit binnen de muren van het gemeentehuis en die op een verantwoorde manier met de toekomst van de stad bezig is. Ons idee voor de huisvesting van ambtenaren en bibliotheek is daar een goed voorbeeld van. Een nuchtere benadering met oplossingen die passen bij deze tijd. Sober, realistisch en duurzaam

De wijze waarop de nieuwe coalitie het verantwoordingsdebat gevoerd heeft is niet anders uit te leggen als dat zij de Deventer burgers niet serieus wenst te nemen. Dat zou ook D66 zichzelf aan mogen rekenen.

Er valt dus wat te kiezen in maart volgend jaar. Laten we het verantwoordingsdebat dan maar voeren in de stemhokjes, want Deventer verdient een toekomst met een gemeentebestuur die haar burgers serieus neemt en die niet wegduikt voor haar verantwoordelijkheid.
Ik maak me daarom sterk voor een andere politieke cultuur, waarin we Deventer, mooie stad met een rijke historie ook de stad maken die klaar is voor de uitdagingen van de toekomst. Waar het goed wonen en werken is. Waar iedereen mee kan doen en waar iedereen serieus wordt genomen.

opgroeien en loslaten

Vrijdag velt de rechter een oordeel over Laura Dekker, het meisje van dertien dat alleen de wereld rond wil zeilen en daarmee wereldnieuws is geworden. Een jong meisje die een passie voor zeilen heeft. Aan haar is beroepenoriëntatie niet besteed omdat ze nu al vastberaden weet wat ze wil. We voeren in de media heftige discussies over waar instanties als de kinderbescherming zich mee bemoeien, of juist het onverantwoordelijke gedrag van de ouders. Het is natuurlijk niet niks als je als kind een stabiele en goede relatie hebt met je ouders, die jou al jong ruimte geven om je dromen na te jagen, maar waardoor je onder toezicht gesteld dreigt te worden omdat onze instituten in de samenleving dat onverantwoord vinden.
De zaak heeft twee kanten. Het lijkt er op dat we voor alle kinderen één norm stellen, waar ook de exceptionele kwaliteiten van uitblinkers aan ondergeschikt worden gemaakt. De andere kant is dat we als samenleving willen waarborgen dat ieder kind veilig en onbezorgd op kan groeien en dus bereid zijn om als we dat nodig vinden om in te grijpen.

Hoe de uitspraak van de rechter ook uitvalt, Laura dwingt ons in ieder geval weer eens stevig na te denken over wat we kinderen meegeven als ze jong zijn. Los van Laura's situatie, vind ik wel dat we tegenwoordig te veel geneigd zijn om kinderen voor alle mogelijke gevaren te behoeden. Als overheid word je vaak geconfronteerd met vragen van mensen die vinden dat in alle situaties veilige omstandigheden voor kinderen gerealiseerd moeten worden. Maar we lijken te vergeten dat opgroeien ook betekent leren om te gaan met gevaar. We zijn vaak zo bezorgd dat we de onbevangenheid van kinderen daarmee soms te kort doen.
In America scheef journaliste Lenore Skenazy een column over haar zoontje die als negenjarig kind alleen in de metro had gereisd. Ze werd vervolgens gebombardeerd onder kritische e-mails en werd prompt uitgeroepen tot de slechtste moeder van Amerika. Terwijl zij juist vindt dat bij opvoeden hoort dat je als ouder niet alleen moet focussen op alle gevaren die het tegen kan komen, maar dat je kinderen ook ruimte en vertrouwen moet geven om hun eigen weg te ontdekken. Ze heeft naar aanleiding van de reacties een stichting opgericht de freerangekids om dat idee verder uit te dragen.

Ik herken dat gevoel wel. Ik denk bijvoorbeeld dat heel veel kinderen prima zelfstandig naar school kunnen lopen als we zorgen voor kindlinten in wijken met routes die een basisveiligheid geven. Soms zie je bezorgde ouders die al racend hun kind bij school afzetten en dan snel op weg naar het werk gaan en zo paradoxaal juist voor kindonveilige situaties zorgen.

Vorig jaar heb ik met kinderen van een basisschool in een wegwijsdag een voorstel gemaakt waarin zij met prima ideeën kwamen voor een veilige manier om naar school te gaan. Van hun denkkracht en onbevangenheid kunnen wij als volwassenen veel leren. Bij de inrichting van onze omgeving moeten we weer meer terug naar onze gezonde verstand. Het extreme voorbeeld van Laura is niet de norm, maar kinderen kunnen veel meer dan we denken. We moeten ze ook naar vermogen leren met risico’s om te gaan. Als je nooit je knieën stoot leer je ook niet dat je soms tijdig af moet remmen. Zo moeten we ook als overheid niet alles willen regelen. Met een beetje meer ouderwetse ouderlijke intuïtie en ruimte voor kinderen kunnen ze ook zorgeloos opgroeien.

Go Ahead Eagles, lijstaanvoerder.

NOS Teletekst pagina 830: drie gespeeld drie gewonnen! Go Ahead Eagles trotse lijstaanvoerder van de Jupilerleague!

Mooier kon een weekend in sportief Deventer niet beginnen.

De krant spreekt er over dat GAE wel eens een outsider zou kunnen zijn voor het kampioenschap. Laten we ons nog niet rijker rekenen dan we werkelijk zijn want er zijn zoveel factoren die daarop van invloed zijn, dat een dergelijke gedachte nog veel te voorbarig is.

Go Ahead is mijn club. Ik vind het een mooi symbool voor waar Deventer voor staat. Hard werken, nuchter en slim met beperkte middelen en creativiteit het maximale rendement uit iets proberen te halen. Als kleine stad hebben wij qua sfeer en cultuur –wat de Duitsers noemen– ‘een Traditionsverein’ in huis, die zonder blikken of blozen in het illustere rijtje van Ajax, Sparta, Feyenoord past. Weliswaar veel kleiner van omvang en mogelijkheden, maar even uniek qua sfeer.

Ik beschouw Go Ahead dan ook als een van de huismerken van Deventer waar we trots en zuinig op moeten zijn in goede en slechte tijden. Ik kan me nog herinneren hoe Go Ahead enkele jaren geleden door slecht beleid langs de financiële afgrond ging. Bert Doornebos, en niet te vergeten GAE interim directeur van Go Ahead Martin Knol, hebben toen de gemeenteraad weten te overtuigen dat we deze icoon voor onze stad niet moesten laten vallen. Want GAE vertegenwoordigt voor de stad een niet te onderschatten waarde die verder gaat dan alleen een BVO. Ondertussen is Go Ahead in veel rustiger vaarwater gekomen. Het roodgele hart van Bert Doornebos en zijn bestuurlijke ervaring maken de juiste combinatie voor GAE. Ik ben ook blij dat Go Ahead ook steeds meer zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid vervult. Wij hebben als PvdA fractie, toen het reddingsplan in de raad bekrachtigd werd, geëist dat Go Ahead die verantwoordelijkheid meer op zich zou moeten nemen. Net zoals FC Twente dat succesvol doet met het project ‘Scoren in de wijk’. We zien daar steeds meer resultaat van in Deventer nu de wijkenleague een succesvol project wordt.

Voor mij is breedtesport onlosmakelijk verbonden aan topsport als belangrijke inspiratiebron voor met name de jeugd, met alle positieve effecten die het heeft op sociale samenhang, gezondheid en leefstijl. Sportbeleid lijkt soms teveel op accommodatiebeleid maar de inhoud is natuurlijk de inspiratiebron.

In mijn campagne ‘jij maakt Deventer’ wil ik juist op zoek gaan naar hoe we nog meer enthousiasme kunnen teweegbrengen en menselijk kapitaal kunnen benutten voor een geweldige Deventer sportstad. Teveel verenigingen kampen met gebrek aan vrijwilligers en daar is nog een wereld te winnen.

Ik hoop dat we heel vaak in Deventer met trots naar de standen en wedstrijduitslagen op teletekst zullen kijken, zowel van topsport als van breedtesport.

Nieuwe Noaberplicht

In het NRC stond donderdag een artikel over de bevoogding van het kabinet van burgers. (Dit kabinet is slecht voor de democratie: Hans Engels NRC 13 08 '09) De toon van Rouvoet klinkt volgens het artikel veel te zwaar door met zijn opvatting dat burgers in het land genoeg hebben van het individualisme. Burgers zouden zich weer bewust zijn van de waarden van het gemeenschapsdenken. Het motto van het kabinet ‘samen werken en samen leven’ draagt dat uit, maar zonder veel zeggenschap van burgers zelf volgens het artikel.
Ik kan de opvatting in het artikel wel onderschrijven. De individualisering die heeft plaatsgevonden na de ontzuiling is niet meer terug te draaien. Het toegenomen gemeenschapsdenken van burgers is veel meer een kwestie van wensdenken van Rouvoet dan werkelijkheid.
Als het om gemeenschapsdenken gaat dan doe je dat juist op lokaal niveau, praktisch dicht bij huis, daar heb je als landelijke overheid nauwelijks invloed op. Je moet de denkkracht van mensen op alle niveaus aanspreken. Je spreekt ze aan op hun verantwoordelijkheid, maatschappelijk, cultureel en intellectueel. In Deventer hebben we veel talent. Actieve burgers, hardwerkende vakkrachten, hoogopgeleide deskundigen tot en met vasthoudende doorzetters die succesvol zijn in het zakenleven. Dat zijn bronnen waar we meer naar moeten luisteren als het gaat om de ontwikkeling van onze stad en die we moeten prikkelen en uitdagen om mee te doen.
Burgers zijn in die geïndividualiseerde samenleving vaak teveel een klant geworden, en voelen zich daardoor vaak te weinig mede verantwoordelijkheid voor of betrokken op wat er zich in hun directe omgeving afspeelt.
Ik wil dat de burgers zich wel verantwoordelijk voelen en dat de overheid (of wij als politici) deze uitdaging aangaan.
Niet probleemdenken, maar probleemoplossend samenwerken.
Deze opvatting is geen neo-liberale prietpraat van mij op weg naar een onverschillige overheid die burgers aan hun lot overlaat. Nee, het wordt de uitdaging om grenzen te verleggen en om actieve burgerzin te stimuleren.
Natuurlijk blijven er altijd mensen die steun nodig zullen hebben, daarvoor moeten we ons actief en met passie voor in blijven zetten.
Maar we moeten mensen die steun nodig hebben vooral helpen om naar vermogen zichzelf te helpen en dat hoeft niet altijd van top down en uitsluitend door professionals. Dat kan ook gewoon bottom up, met een overheid die faciliteert en niet domineert.
Mijn slogan ‘Jij maakt Deventer’ wil ik dan ook met volle overtuiging samen met de stad waar gaan maken. Wat we dicht bij de burger nodig hebben is nieuwe Noaberplicht en de moed om de denkkracht van de stad meer te gebruiken. Laat Rouvoet en ook Bos maar in Deventer komen kijken hoe we hier zelf - met ruimte voor individuele vrijheid – samen met elkaar de handen uit de mouwen steken voor een stad met toekomst.